کار راهنما راه نمایی است و تو اگر ذره‌ای طلب در وجودت نهفته باشد به اشارتی بشارت خواهی گرفت و به ابرو بالا انداختن یا چشم بر هم نهادنِ راهنما؛ راه‌نمایی خواهی شد.
این متن پیش‌کش می‌شود به راهنمایی که وقتی در هفتاد و هفت سالگی ریه‌اش آب آورد و سرطان ریه‌اش عود کرد و هنگامی که در بیمارستان بستری بود قلم برداشت و نوشتن کتابی را آغاز کرد که صفحه به صفحه‌اش فریاد می‌زند که آی آدم‌ها هنوز امید هست و هنوز چشم آیندگان به دستان شماست؛ مبادا از پای بنشینید و غُرغُر کنان شانه از زیر بار مسئولیت اجتماعی‌تان خالی کنید که شما همان *گذشتگانِ آیندگان خویشید!*
این کتاب البته به کوشش مشفقانه انتشارات نوید به چاپ رسید و راهنما
کمتر از دو ماه قبل از پرواز ابدی‌اش وقتی نفسش به شماره افتاده بود با دست لرزان اما خطی خوش برای من نوشت که *برایت خدمت به سالمندان را آرزو می‌کنم!* و کتابش را به من هدیه فرمود تا یادآوری کند که راهنما همواره راه‌نماست.
راهنمایان بی‌مرگند و بی‌ادعا و بی‌دریغ و بی‌درنگ! به‌ویژه آن‌که مهندس هم باشند، ادیب هم باشند و مومن و نظربلند!
آن‌گاه دیگر به چشم تنگی چهار نفر آدمِ دنیا نادیده‌ی کج سلیقه‌ی هنر نفهمیده‌ی تخصص ناداشته‌ی مدعی؛ از کوره به در نمی‌روند و میدان را خالی نمی‌کنند. آن‌ها به خوبی فرق میان ریگِ ته جوی را با توت روی آب می‌فهمند و تفاوت تیسک و بلبل را بلدند. راهنمایان می‌دانند که نادانان را اگر طلب نباشد، تربیت چون گردکان‌ بر گنبد است و هیچ‌گاه به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود، اما آنان همواره می‌گردند و می‌جویند تا ذره‌ای را بیابند که شاید همت عالی داشته باشد و به راه‌نماییِ راهنما طالب چشمه خورشید درخشان بشود.
حسبِ حالِ راهنما را که مطالعه کنیم درخواهیم یافت که باید عشق بورزیم و عاشقی پیشه کنیم و امید داشته باشیم که این فن شریف، چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود.

مهدی میرعظیمی
شیراز
یادمان شادروان مهندس محمد رضا راهنما

از بنیانگذاران سازمان نظام مهندسی ساختمان و شخصیت موثر در انجمن‌های نیکوکاری و ادبی و فرهنگی

•