هر چه می‌گذرد بیش از پیش به اهمیت داستان و داستان‌نویسی پی می‌برم.
اصلا از دید من زندگی بدون داستان بی‌معناست.
داستان تنها روایتی از بخشی از زندگی نیست، داستان خودِ خودِ خودِ زندگی است.
زندگی انسان اگر داستان‌مند نباشد حتی یک گام هم به اهدافش نزدیک نخواهد شد و زندگی اگر داستان‌مند نباشد؛ زندگی نیست.
نسل آلفا یا دهه‌ی نودی‌ها قلم به دست شده‌اند و آرام‌آرام رویاها و آرزوهایشان را به نسل‌های قبل و حتی دهه هشتادی‌ها می‌قبولانند و ما که اهالی دهه‌های گذشته‌ایم بی‌خبر از آن‌چه در ذهن این اعجوبه‌ها می‌گذرد برای خودمان لالایی می‌خوانیم و خواب خوش می‌بینیم.
این نسل امروز ما را به عنوان بزرگتر و با تجربه‌تر قبول دارد اما فردا او خود صاحب‌نظر است و صاحب اراده و صاحب جهان، پس اگر امروز از قلم به دست گرفتنش حمایت نکنیم هیچ‌گاه نخواهیم فهمید که در آن کله‌ی پُر مخِ پر اندیشه‌ی پیچ در پیچ و تو در تو چه می‌گذرد.
دیر نیست آن روز که ما به پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایی بدل خواهیم شد که نه زبانمان شبیه این‌هاست نه بیانمان و نه افکارمان.
حال اگر ذکاوت و هوش و دانش و نواندیشی آن‌ها در هوش مصنوعی و امکانات جدید ضرب کنیم که کلاهمان پس معرکه که هیچ؛ پس کهکشان‌هاست.
من به نوبه خود تلاش می‌کنم با برگزاری نشست‌های صمیمانه با این نوقلمان، زندگیِ داستان‌مند را از آن‌ها بیاموزم و نکاتی را تجربه کنم که در دکان هیچ عطاری پیدا نخواهد شد، شما هم اگر فکری به ذهنتان می‌رسد از من دریغ نفرمایید.

مهدی میرعظیمی
شیراز
۳۰ تیر ماه ۱۴۰۲

•