پانزده‌شانزده ساله بودم که همراه پدرم به اداره‌اي مراجعه کرديم و کارمان افتاد به کارمندي که به هيچ صراطي مستقيم نبود.
در کار مراجعان سنگ مي‌انداخت و به ماده و تبصره‌ي قانوني استناد مي‌کرد.
پدر از در نصيحت وارد شد و به او گفت: «البته که بايد به قانون پاي‌بند باشيم و حتماً آن را رعايت کنيم اما به ياد داشته باش که قانون کور است و چشم بيناي آن تويي. پس سعي کن وقتي قرار است کار مردم را انجام دهي خوب و با دقت نگاه کني تا خدمتي از قلم نيفتد».
کارمند پاسخي نداد و سرش را به نشانه‌ي بي‌تفاوتي پايين انداخت و کاغذها را زير و رو کرد.
هنوز نوبت ما نشده بود و يکي‌دو نفر ديگر پس از معطلي زياد با کارمند کلنجار مي‌رفتند.
الآن که به آن‌روز فکر مي‌کنم هنوز هم نمي‌توانم انگيزه‌ي آن کارمند را از کارشکني و معطل کردن مردم بفهمم.
شايد مغرض بود شايد ناآگاه و شايد ظرفيت آن منصب و سمت را نداشت.
در هر حال روزانه تعدادي گره به گره‌هاي مردم اضافه مي‌کرد. بالاخره نوبت به پدرم رسيد. کارمند پرونده را گرفت و نگاهي فاتحانه به پدرم انداخت و گفت: «شما بودي که مي‌خواستي به من قانون ياد بدهي؟»
پدرم سکوت کرد. مرد ادامه داد: «شما هم مشکل قانوني داريد و کارتان قابل انجام نيست»
يادم مي آيد که گفت‌وگوي آن‌ها طولاني شد و بالاخره پدرم با استناد به ماده‌هاي قانوني ثابت کرد که کارش صحيح و اجرايي است.
اما کارمند از جا برخاست و گفت: «اختيار با من است و کار را انجام نمي‌دهم»
به اين‌جا که رسيد پدرم عينکش را جابه‌جا کرد و گفت: «هم‌شهري؛ حسين‌کُشي آسونه ولي بايد تاب زينب‌خواني را هم داشته باشي»
و کاغذي برداشت و شرح ماوقع را به مدير اداره نوشت و امضاء کرد: « احدي از مراجعين».
پي‌گيري چندين روز طول کشيد. اما بالاخره به نتيجه رسيد. کار انجام شد و کارمند توبيخ!
هر سال که محرم مي‌آيد بد نيست که نگاهي کنيم به اعمالمان.
نکند با قلم و زبانمان مشغول حسين‌کشي باشيم! نکند عملمان باعث نارضايتي صاحب اين ماه با حُرمت شود.
آري گاهي حسين‌کشي ساده به نظر مي‌رسد. مثل کاري که لشکريان ملعون کوفه طي يک‌روز انجام دادند.
اما زينب‌خواني قرن‌ها دامان آنان را خواهد گرفت چنان که امروز هنوز اين صداي حضرت زينب است که خاموش نشده و نخواهد شد.
مجالس حضرت سيدالشهدا در حال برپایی است. زهي سعادت براي زنده نگاه دارندگان نام و ياد و فرهنگ حسيني.

مهدی میرعظیمی
شیراز
۱۳۹۴

•