انگار همۀ دشواری‌ها نه از انگاریدن که از نگاریدن است. کارِ تاریخ‌نگاران و خبرنگاران و داستان‌نگاران از انگاریدن آغاز می‌شود و به نگاریدن می‌انجامد.

تاریخ‌نگاران انگاره‌های خود را به نگاره‌های خوش‌آیندِ پادشاهان می‌آراییدند و می‌نگاریدند؛ قرن به قرن، سال به سال و ماه به ماه.

گاه نگاره‌ها بر انگاره‌ها پیشی می‌گرفتند و گاه درخش زر یا درفش زور واژه‌ها را به بند می‌کشیدند تا ستم‌پیشه‌گان را به داد نامور سازند و مویه‌های از درد گرسنگی پیرزنان را در پردۀ خنده‌های از سر سیری شکم‌بارگان پنهان کنند.

پشم و ابریشم چنان در هم تابیده شد و دوغ و دوشاب به هم آمیخت که امروز تاریخ‌دانان باید بنشینند و دانه دانۀ این دست‌گرد هزار دانۀ از هم گسسته را به نخ بکشند تا شاید از این کوه سترگ حلاجی شده؛ کاهی از حقیقت بیرون بکشند و چراغی کم فروغ پیش پای تاریخ‌خواهان بیندازند.

سال‌ها و قرن‌ها خبر اگرچه انگاریده می‌شد اما شیرینیِ تاریخِ فرمایشی بر تندی و تیزی‌اش می‌چربید و نگاریدنش گران می‌آمد و آن را که خبر می‌شد خبری باز نمی‌آمد.

خبرنگاران تشنه بر سر چاه خبر ایستادند و رسن را از دست رها نکردند تا مبادا دلو حقیقت به تاریکی ژرف فرو افتد و از راه رسیدگان از امید جرعه‌ای آب نومید گردند.

حال نوبت به خبرنگاران رسیده بود که تاریخ را بنگارند؛ صفحه به صفحه ، سطر به سطر و واژه به واژه!

چه دشوار نگاریدنی که نه انگاره‌ها به یاریت می‌آیند و نه نگاره‌ها. پای برهنه می‌ماند و لبۀ تیغ راستی، دست خالی و دشنۀ آخته!

خبر را نه همچون تاریخ بر خوان مرصعِ لایقِ صله نهادند که زیر سفرۀ زربفت نهان باشد.

خبر را به مانند شمعی روشن در دستان خبرنگار نهادند تا بی‌مزد و بی‌توقع و تنها از سر عاشقی؛ از زیر باران بگذراند و از گزند باد در امانش دارد و نگذارد که در میان سنگ اندازی نادانانِ عافیت طلب و دانایانِ منفعت خواه کشته گردد و ناگاه به پف بدخواهان به خاموشی گراید.

خبرنگاران بی‌باکند، بی‌پروا، دلیر، متهور، شجاع، نترس و جرأت‌مند.

خبرنگاران راست‌گویند و گامی فراتر از راست‌گویی نهاده‌اند؛ خبرنگاران راستی‌گویند!

و فقط کسی که سینه‌سوختۀ معرکۀ خبر باشد و در این میدان هماوردی و هماویزی کرده باشد می‌داند که راستی‌گو کیست و با راست‌گو چقدر توفیر دارد!

 

 

مهدی میرعظیمی

شیراز

۱۷ امرداد ۱۴۰۲

روز خبرنگار

•